‘Groeien na een trauma, is dat wel mogelijk ?’
Mijn eerste reactie… why not.
Als ik val sta ik ook weer op, toch ?
Ik geloof in groei, al heb ik dat niet altijd gedaan.
Wat maakt het soms dan toch zo lastig te kunnen geloven dat iets weer beter kan worden ?
Stel je voor dat je hard van je fiets valt, knie kapot. Een schaafwond, met wat straatvuil en twee kleine sneetjes. Wat doe je dan ? Precies ja, schoonspoelen, en als het blijft bloeden eventueel een pleister erop. Beetje jammer als al je kleding smerig wordt. Bloedspetters zijn nooit echt in de mode. Met een beetje pech moet je even rustig aan doen om je knie tijd te geven om te herstellen. In dit geval is een voorstelling maken van een genezende wond, een knie die straks weer functioneert, eerder een normale dan vreemde gedachte.
Nu heb je een mega drukke week gehad, op vrijdag is je werk niet af en je was woensdag al toe aan weekend. De dag begon al met hoofdpijn en nu mag je vrijdag ook nog even overwerken. Weekendje rustig aan, herstellen…maandag met een beetje geluk weer fit.
Nee ik weet het, dit is geen categorie trauma, maar er is duidelijk al wel wat gaande waardoor je energie niet is hoe die mag zijn.
Twee normale situatie schetsen, waarbij we allemaal niet twijfelen over dat het wel goed komt.
Maar wat als je nu harder valt van die fiets, wat breekt. Dan denk je aan …? Jep, duidelijke diagnose: BREUK. Gips…paar weekjes langer hersteltijd. Maar ook hier, komt het waarschijnlijk wel goed.
En mentaal ? Een hardere klap dan een lange zware werkweek, geen donkere dagen maar donkere maanden ? Het leven gebeurd, situaties overkomen je en je stress niveau blijft Sky high.
Labeltje volgt; ‘PTSS, depressie…verzin het maar. ‘Sh*ttttttt… daar kom je nooit meer vanaf. Leer er maar mee omgaan’. Vaak een eerste reactie, kan ik uit ervaring vertellen. En nee, niet alleen vanuit hulpverlenersland, maar ook ik heb dit vaker dan eens gedacht. Ik weet nog goed dat ik tijdens een symposium ergens in 2014 een psychiater hoorde spreken over genezing bij ptss. Mijn partner was toch echt heftig getraumatiseerd en kon de deur niet meer uit. Het was zo logisch dat iets wat zo beschadigd was, niet meer gemaakt kon worden. Zelfs met mijn positieve insteek en hoop, houvast aan lichtpuntjes, klonk ‘genezen’ als ontkenning, als vloek, als spugen op de ernst en impact van ptss. Ik werd zo kwaad op deze psychiater, dacht dat ze niet goed bij der hoofd was. Achteraf ben ik blij dat ik me kon beheersen en geen dingen heb geroepen waar ik nu spijt van zou hebben. Wat baal ik nu dat ik haar naam niet meer weet.
Want hoe interessant is het, om niet het gevecht aan te gaan met elkaar, maar het gesprek over mogelijkheden. Verschillende visies. Ik stond niet open en werd slachtoffer van eigen gedachten en oordelen. Haar betoog voor genezing, zette bij mij de hakken in het zand. Ik was daar nog niet, en eerlijk… daar ben ik nog steeds niet.
Wie ben ik om te zeggen dat iedereen kan genezen.
Wie ben ik om te oordelen over de ander.
Wie ben ik…
Ik ben ik.
En ik spreek voor mezelf, vanuit MIJN visie.
Ik spreek wel TOT jou, in de hoop wat te bewegen.
Je voeding te geven tot nadenken.
Je te inspireren hoe het ook kan, naast dat wat je kent.
Zodat je uit je comfortzone kan stappen.
Met me in gesprek kan gaan, vragen kan stellen.
Ik geloof in groei,
In dat donkere tijden lichter kunnen worden,
Angst plaats kan maken voor liefde,
Ik geloof in mijn kunnen, jouw kunnen.
In potentie, natuurtalenten en natuurwetten.
Onze oerkracht in ongekend.
Ik was een paar dingen vergeten:
- Labels zijn een diagnostisch hulpmiddel voor hulpverleners, en geen doel op zich.
- Vanuit emotie en standje overleven, werkt een brein toch echt anders dan wanneer je lekker in je vel zit, veerkrachtig en met een dosis levensenergie.
- Onze oerbron, oerkracht, al vanaf celniveau zijn we zo bijzonder opgebouwd en blijven CONTINU vernieuwen ontwikkelen.
- Mijn eigen overtuigingen en heelheids visie op de mens, waren nu slechts tijdelijk verduisterd door donkere tijden… iets niet zien betekend niet dat het er niet meer is!
- Herstellen gaat door verschillende fases, we zien NU wat we NU zien.
- Wat is de definitie van beter worden, genezen ? Terug naar het oude ? Of gaat het over kwaliteit van leven, en wat betekend dat voor het individu ?
- Het geschenk van elke ervaring, inclusief trauma’s, hoe zwaar de last soms lijkt, welke ons leven kan verrijken. Ja, juist trauma’s. Nee, niet op elk moment en voor iedereen.
Ja, groeien na trauma is mogelijk. Niet zonder slag of stoot, zoals het leven is. Vallen en opstaan. Bewust opstaan. Groeien vraagt geduld…water, voeding en zonlicht. Maar daarover later meer.
Recente reacties