De impuls tot herstel zit in ons.
Wat maakt helen dan toch zo ingewikkeld?
‘Ik heb een herstel team te verzamelen’. Dat is de gedachte die door mijn hoofd galmt. Pas 33 lentes jong ben ik, als ik geconfronteerd wordt met het leven zelf. Rode vlag. Big One. Kanker genaamd. Nou, aangenaam is anders. Toch ervaar ik een diep respect.
Wow. Dat mijn lichaam in staat is, iets te creëren wat zichzelf uiteindelijk opoffert. Want dat is wat agressieve kanker doet, alles opvreten en overrulen, tot er niks meer over is. Zelf-destructief dus.
Wat maakt dat die cellen zo uit de pas gaan lopen?
Wat maakt dat mijn gezonde systeem, die elke dag dit soort losgeslagen kankercellen opruimt, dit NU niet meer aan kan?
Mm.. en the most important key question:
Wát heb ik NU nodig? Welke normale gezondheids- & herstelbewegingen IN mij, worden geblokkeerd?
Tweeledig, onderzoek ik wat mij gezond maakt normaal gesproken én wat deze levensstromen nu beperkt. En dat alles gebeurt in mij. Via mij. Door mij. Met mij. IK, ben de ingang dus. Het begin én eind van de weg die deze vragen bewandelen.
Het antwoord op die eerste vraag is simpel: IK zelf, maak helen dus ingewikkeld. Eenvoudig is het niet, de ingewikkeldheid uitwikkelen. Toch is dat precies de weg. Gehoor geven aan mijn wijze vrouwelijke lichaam. De klop op de deur. Signalen.
Het rode auto lampje brand en vraagt aandacht. Meer dan simpelweg dat lampje eruit trekken en vervangen. Dát is niet de bron.
Helen gaat over meer dan fysiek kijken wat er aan de hand is. Dat vraagt ook de juiste brillen om zo te kunnen kijken. Voor mij, betekent dat dus een team verzamelen die breder en dieper kijkt dan het symptoom wat zich toont. Dieper duiken, voorbij die oppervlakte.
Zielenroerselen. Fysieke expressies. Pijn.
Een gesprek tussen lijf en leven, waarbij het onzichtbare zichtbaar wordt.
Respectvol ga ik een jarenlang nieuw dialoog aan. Leer deze lichaamstaal verstaan.
Onderweg ontmoet ik mooie artsen, kunstzinnig therapeuten, moeder natuur, met ieder een eigen bril. Meer en meer ben ik Zelf de brug. Belichaam ik waar mijn Ziel van gaat dansen. Bewegend tussen mijn helende impulsen en herstelgerichte acties.
Met allemaal hetzelfde doel: het vergroten en ondersteunen van mijn zelfhelend vermogen.
Luisterend naar de fluisteringen van m’n Ziel. De boodschappen zijn voelbare vurige rode lampen, die ik enkel met zorgvuldigheid kan aanraken. Nog steeds aan raak. Niet langer zelf-destructief. Een eeuwig dialoog, ik ben de brug. Volg mijn impulsen, geef schepping. Dat is de herstelbeweging. Wat IK nodig heb, die eeuwenoude vrouwelijke wijsheid in mij. Door mij. Via mijn lijf, de natuur, helend laat spreken.
Wat klinkt er in jou door? Klopt er aan?
Your take home questions voor vandaag. Pak eens een nieuwe bril om door te kijken. Ik ben benieuwd wat je dan ziet.